دو زانو نشسته بود رو به او، اسم امام‌ها را دانه دانه با جایی که جسمشان رو به خاک سپرده شده را روی کاغذ نوشته بود و می‌گفت: دل کدام یکی از این امام ها رو شکستند که آدم وقت‌های دلشکستگی‌اش برای شکایت/ سکوت/ التیام به ایشان پناه ببرد؟
:
:
عریضه: جلوی اسم فاطمة زهراء (س) را خالی گذاشته بود...
دو تا شمع کوچک روشن کرده بود ُ برای خودش شام غریبان گرفته بود...
نور شمع‌ها، هر دو چرخیده بودند ُ دستشان را کشیده بودند سمت قبله...
:
:
یا حبیب:
ـ دیدید طفل خورد مادرش را می‌بیند دست‌هایش را دراز می‌کند سمت مادرش؟ که در آغوشش بکشد؟ همان طور...
آقا؟
تنهایی رفـ تـ یـ د؟
پس لیلی چه می‌شود؟ رباب؟
زن بدون مَردش...[ زن باید چادر بکشد توی صورتش به وقت اشک...
چادر از سَـ رش نکشید...
نکشید...
نـ کـ ش یـ د...
:
:
.........................................................
یا حبیب: سلام بر بانوان
کاروان حسین(ع)
این‌ها که اسم "او" یشان "حسین" است، "عباس" است، توی این دهه، چطور تاب می‌آورند وقتی که می‌رسد به فصل صدا زدن‌ها؟
"حسینم"ها،"عباسم"ها کجا می‌روند یتیم می‌شوند؟ کجا سر می‌گذارند به اشک؟
کجا؟
کجا؟
کجا؟
:
:
یا حبیب: صدایم نکن بانو...صدایم نکن...
[ آدم که همیشه نباید عصرهای پنج شنبه و شب‌های جمعه و روزهای جمعه بگوید: آقا کجایی/آقا بیا.
یک‌بار هم مثلا شنبه بگوید، یک‌شنبه بگوید، دوشنبه بگوید، سه شنبه بگوید، چهارشنبه.
اصلا هر روز بگوید...ها؟! می‌شود. نمی‌شود؟!
:
:
آقا؟ نمی‌آیی؟ :(
خب بیا دیگر :(
[ پرودگارش چون دریافت بی‌تاب است و آرامش نیست، ندایش داد:
ای خاک تو را چه شده است این‌سان پریشانی؟ بگو که در امانی...
عرض کرد:
به زائرین و زوار خبر رسانید چون خواستند قدم روی صدر من بگذارند، کفش‌ها در بیاورند؛
اینجا،
کربلاست،
اینجا،
تربت حسین روی چشم‌های من به امانت است...
:
:
